Και πάλι το λογαριασμό θα πληρώσουν οι πολίτες;
Καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση για ρύπανση από αμίαντο ο ιδιοκτήτης της σωληνουργίας Χίτζου στην Ευκαρπία, όμως τον λογαριασμό καλούνται να τον πληρώσουν οι κάτοικοι της περιοχής, που έχουν υποστεί τις συνέπειες στην υγεία τους, και οι πολίτες της χώρας.
Και ενώ άλλος ένας δικαστικός αγώνας της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης δικαιώνεται και μπαίνει στον θετικό απολογισμό της, μαζί με άλλες νίκες (Σέιχ Σου, Κισσός, Πόρτο Καράς, δάσος Σταυρονικήτα κτλ), τον καθαρισμό, που θα ξεπεράσει τις 70.000 ευρώ, κινδυνεύουν να τον πληρώσουν οι πολίτες!
Η σωληνουργία Χίτζου λειτουργούσε στην περιοχή του πρώην στρατοπέδου Καρατάσου και επί της Λεωφόρου Στρατού στην Πολίχνη. Κάποια στιγμή η εταιρία πτώχευσε και πριν το εργοστάσιο κατασχεθεί και περάσει στα χέρια της Alpha τράπεζα, ο ιδιοκτήτης της (όπως αποδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία) στην προσπάθειά του να κερδίσει χρήματα από την ανακύκλωση των μετάλλων, προξένησε κατάρρευση της στέγης, η οποία ήταν από πλάκες αμιάντου. Οι πλάκες αμιάντου θρυμματίστηκαν και από τον Μάιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017 βρισκόταν στο έδαφος, στο έλεος των ανέμων, οι οποίοι διέσπειραν τις καρκινογόνες ίνες αμιάντου χιλιόμετρα μακριά.
Και ενώ άλλος ένας δικαστικός αγώνας της Οικολογικής Κίνησης Θεσσαλονίκης δικαιώνεται και μπαίνει στον θετικό απολογισμό της, μαζί με άλλες νίκες (Σέιχ Σου, Κισσός, Πόρτο Καράς, δάσος Σταυρονικήτα κτλ), τον καθαρισμό, που θα ξεπεράσει τις 70.000 ευρώ, κινδυνεύουν να τον πληρώσουν οι πολίτες!
Η σωληνουργία Χίτζου λειτουργούσε στην περιοχή του πρώην στρατοπέδου Καρατάσου και επί της Λεωφόρου Στρατού στην Πολίχνη. Κάποια στιγμή η εταιρία πτώχευσε και πριν το εργοστάσιο κατασχεθεί και περάσει στα χέρια της Alpha τράπεζα, ο ιδιοκτήτης της (όπως αποδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία) στην προσπάθειά του να κερδίσει χρήματα από την ανακύκλωση των μετάλλων, προξένησε κατάρρευση της στέγης, η οποία ήταν από πλάκες αμιάντου. Οι πλάκες αμιάντου θρυμματίστηκαν και από τον Μάιο του 2007 μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2017 βρισκόταν στο έδαφος, στο έλεος των ανέμων, οι οποίοι διέσπειραν τις καρκινογόνες ίνες αμιάντου χιλιόμετρα μακριά.
Δίπλα, μάλιστα, στο παλιό εργοστάσιο υπήρχε σχολικό συγκρότημα με 700 και πλέον μαθητές, από τα σχολεία 4ο και 13ο Νηπιαγωγείο, 4ο Δημοτικό, 2ο Γυμνάσιο και 2ο Γενικό Λύκειο Πολίχνης. Η επιβάρυνση των μαθητών ήταν καθημερινή και για μεγάλο διάστημα της ζωής τους, μιας και εκτέθηκαν συστηματικά σε μια καρκινογόνα ουσία. Δυστυχώς, όπως έχουν αποδείξει ιατρικές έρευνες, όσοι έχουν εισπνεύσει ίνες αμιάντου, εμφανίζουν καρκίνο στους πνεύμονες περίπου έως και 20 χρόνια μετά την έκθεσή τους.
Η Οικολογική Κίνηση με αγώνες της ήδη από τη δεκαετία του ’90 συντέλεσε στο να αποξηλωθεί ο καρκινογόνος αμίαντος από τα προκατασκευασμένα σχολεία που χτίστηκαν στη Θεσσαλονίκη μετά τους σεισμούς του 1978 και από το 2008 με συνεχείς αναφορές και καταγγελίες προσπάθησε να παρακινήσει τις αρμόδιες νομαρχιακές υπηρεσίες να φροντίσουν για την υγεία των κατοίκων, μιας και ο ιδιοκτήτης αδιαφορούσε για το θέμα. Εφόσον με τις διαμαρτυρίες της Κίνησης και των συλλόγων γονέων και των εκπαιδευτικών των γειτονικών σχολείων δεν γινόταν τίποτα, έγινε έγγραφη καταγγελία στην Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Υγιεινής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης, η οποία έφερε την υπόθεση στα τακτικά δικαστήρια. Έγινε και κατάθεση ερώτησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενώ μετά το 2015 ασχολήθηκε και ο Δήμος Π. Μελά.
Η αποκατάσταση έγινε μόλις τον φετινό Σεπτέμβριο από ειδικό συνεργείο και η διαδικασία στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο 53.000 € (από το Πράσινο Ταμείο), χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί, μιας και ακόμα παραμένουν στο κουφάρι του παλιού εργοστασίου πακεταρισμένοι με ασφαλή τρόπο, τόνοι του καρκινογόνου υλικού, που πρέπει να απομακρυνθούν. Πάντως έχει εκδοθεί πιστοποιητικό καθαρότητας του χώρου από τον «Δημόκριτο» και την εταιρία καθαρισμού.
Ο «λογαριασμός» όμως, μέσα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες, δεν μπορεί να πληρώνεται από το κοινωνικό σύνολο και όχι από αυτούς που αδιαφορούν για την υγεία των συμπολιτών τους στο όνομα του δικού τους κέρδους.
Η δικαστική απόφαση απέδειξε την ενοχή του ιδιοκτήτη για το αδίκημα της ρύπανσης, η ποινή όμως που του επιβλήθηκε δεν καλύπτει το κόστος που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο για την αποκατάσταση του χώρου. Αλλά και η ζημιά στην υγεία των κατοίκων και των μαθητών των διπλανών σχολείων είναι ανυπολόγιστη όμως δύσκολο να αποδειχθεί, με δεδομένο ότι πολλά από τα παιδιά αυτά μπορεί τα επόμενα χρόνια να ζουν σε διαφορετικές περιοχές και θα εκθέσουν τον εαυτό τους και σε άλλους επιβαρυντικούς για την υγεία τους παράγοντες.
Έτσι το ερώτημα παραμένει: ο ρυπαίνων πληρώνει; Και με ποιόν τρόπο;
Η Οικολογική Κίνηση με αγώνες της ήδη από τη δεκαετία του ’90 συντέλεσε στο να αποξηλωθεί ο καρκινογόνος αμίαντος από τα προκατασκευασμένα σχολεία που χτίστηκαν στη Θεσσαλονίκη μετά τους σεισμούς του 1978 και από το 2008 με συνεχείς αναφορές και καταγγελίες προσπάθησε να παρακινήσει τις αρμόδιες νομαρχιακές υπηρεσίες να φροντίσουν για την υγεία των κατοίκων, μιας και ο ιδιοκτήτης αδιαφορούσε για το θέμα. Εφόσον με τις διαμαρτυρίες της Κίνησης και των συλλόγων γονέων και των εκπαιδευτικών των γειτονικών σχολείων δεν γινόταν τίποτα, έγινε έγγραφη καταγγελία στην Διεύθυνση Περιβάλλοντος και Υγιεινής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Μακεδονίας Θράκης, η οποία έφερε την υπόθεση στα τακτικά δικαστήρια. Έγινε και κατάθεση ερώτησης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενώ μετά το 2015 ασχολήθηκε και ο Δήμος Π. Μελά.
Η αποκατάσταση έγινε μόλις τον φετινό Σεπτέμβριο από ειδικό συνεργείο και η διαδικασία στοίχισε στο ελληνικό δημόσιο 53.000 € (από το Πράσινο Ταμείο), χωρίς ακόμα να έχει ολοκληρωθεί, μιας και ακόμα παραμένουν στο κουφάρι του παλιού εργοστασίου πακεταρισμένοι με ασφαλή τρόπο, τόνοι του καρκινογόνου υλικού, που πρέπει να απομακρυνθούν. Πάντως έχει εκδοθεί πιστοποιητικό καθαρότητας του χώρου από τον «Δημόκριτο» και την εταιρία καθαρισμού.
Ο «λογαριασμός» όμως, μέσα στη δύσκολη οικονομική κατάσταση που βιώνουν οι πολίτες, δεν μπορεί να πληρώνεται από το κοινωνικό σύνολο και όχι από αυτούς που αδιαφορούν για την υγεία των συμπολιτών τους στο όνομα του δικού τους κέρδους.
Η δικαστική απόφαση απέδειξε την ενοχή του ιδιοκτήτη για το αδίκημα της ρύπανσης, η ποινή όμως που του επιβλήθηκε δεν καλύπτει το κόστος που κατέβαλε το ελληνικό δημόσιο για την αποκατάσταση του χώρου. Αλλά και η ζημιά στην υγεία των κατοίκων και των μαθητών των διπλανών σχολείων είναι ανυπολόγιστη όμως δύσκολο να αποδειχθεί, με δεδομένο ότι πολλά από τα παιδιά αυτά μπορεί τα επόμενα χρόνια να ζουν σε διαφορετικές περιοχές και θα εκθέσουν τον εαυτό τους και σε άλλους επιβαρυντικούς για την υγεία τους παράγοντες.
Έτσι το ερώτημα παραμένει: ο ρυπαίνων πληρώνει; Και με ποιόν τρόπο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου