Απληστία…. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω την ακόρεστη πλεονεξία των κυβερνήσεων και των εταιριών, οι οποίες σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το λιώσιμο των πάγων στην Αρκτική για να ερημώσουν το βυθό της από ψάρια;
Έρευνα της Greenpeace αποκάλυψε πρόσφατα ότι βιομηχανικοί αλιευτικοί στόλοι εισβάλουν στο βυθό των μέχρι πρότινος παρθένων περιοχών της νορβηγικής Αρκτικής. Απειλούν με τις καταστροφικές τους μηχανότρατες μια τεράστια ποικιλομορφία θαλάσσιας ζωής, από τις φάλαινες και τις πολικές αρκούδες μέχρι σπάνια είδη ψαριών που πιθανότατα να μην έχουν καν ανακαλυφθεί ακόμη σε αυτή την ανεξερεύνητη και εύθραυστη γωνιά του πλανήτη μας.
Καθώς οι κλιματικές αλλαγές μειώνουν σταθερά την έκταση και την ετήσια διάρκεια του θαλάσσιου πάγου, αυτή αλλά και άλλες περιοχές του Αρκτικού Ωκεανού που ήταν καλυμμένες με πάγο για το σύνολο ή μεγάλο μέρος του χρόνου, γίνονται πια προσιτές στην εμπορική εκμετάλλευση.
Η Θάλασσα Μπάρεντς, στον ανατολικό Αρκτικό Ωκεανό, παρουσιάζει μια πολύ πλούσια βιοποικιλότητα: εδώ ζουν μερικές από τις μεγαλύτερες αποικίες θαλάσσιων πτηνών στον κόσμο, πολυάριθμοι κοραλλιογενείς βυθοί, θαλάσσιοι ελέφαντες, φάλαινες και πολικές αρκούδες. Εδώ υπάρχουν περισσότερα από 200 είδη ψαριών, ωστόσο το πιο σημαντικό από εμπορική άποψη είναι ο μπακαλιάρος. Τα αποθέματά της σε μπακαλιάρο είναι τα μεγαλύτερα στον κόσμο. Το γεγονός αυτό μαζί με την παρουσία άλλων εμπορικών ειδών όπως η γαρίδα της Αρκτικής, η γλώσσα και η ρέγκα προσελκύουν ολοένα και περισσότερα αλιευτικά πλοία. Έτσι, μετατρέπεται σε ένα τεράστιο και πλούσιο «κυνηγετικό» πεδίο με όλα όσα αυτό συνεπάγεται: υποβάθμιση οικοσυστημάτων, σπατάλη θαλάσσιας ζωής και ολόκληρη η ισορροπία αυτού του ευαίσθητου οικοσυστήματος να κρέμεται από μια κλωστή...
Στο μακρινό βορειοδυτικό άκρο της θάλασσας Μπάρεντς, εκεί που συνορεύει με τη Γροιλανδία και τον κεντρικό Αρκτικό Ωκεανό, βρίσκεται το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ το οποίο το καλοκαίρι σφύζει από ζωή με εκατομμύρια θαλασσοπούλια, φώκιες και κητοειδή. Η Νορβηγία, στην οποία ανήκει το αρχιπέλαγος, ίδρυσε μια αλιευτική ζώνη προστασίας που εκτείνεται 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές του. Στόχος της ζώνης να ελέγχει την αλιευτική δραστηριότητα για τη διατήρηση των ιχθυαποθεμάτων. Διοικείται από την Κοινή Νορβηγό-ρωσική Επιτροπή Αλιείας, η οποία καθορίζει κάθε χρόνο τις ποσοστώσεις του μπακαλιάρου και των άλλων εμπορικών ψαριών. Δυστυχώς όμως, η διαχείριση του αρχιπελάγους δεν περιλαμβάνει επαρκή μέτρα για την προστασία της βιοποικιλότητας. Τα αλιευτικά σκάφη λειτουργούν πολύ κοντά σε περιοχές αναπαραγωγής των πουλιών και σε αποικίες των αρκούδων. Συχνά παρατηρείται αρκούδες να τρώνε απόβλητα, όπως πλαστικά αντικείμενα, ή να παγιδεύονται στα δίχτυα που έχουν αφήσει πίσω τους αλιευτικά πλοία.
Η ποσότητα του μπακαλιάρου που εκφορτώνεται είναι αρκετή για να παρέχει σχεδόν τρία δισεκατομμύρια «ψαρό-γεύματα» το χρόνο! Το 2015 η Νορβηγία εξήγαγε 105.000 τόνους μπακαλιάρου στην τιμή ρεκόρ των 900 εκατ. δολαρίων. Η Ρωσία έχει επίσης μεγάλες ποσοστώσεις, γεγονός που οδηγεί στην εκτίμηση ότι περίπου μισό εκατομμύριο τόνοι μπακαλιάρου της Θάλασσας Μπάρεντς εισέρχονται στις παγκόσμιες αγορές κάθε χρόνο. Οι αλιευτικές επιχειρήσεις υπερηφανεύονται μαζί με τη Νορβηγική κυβέρνηση ότι τα ψάρια τους προέρχονται από μια σωστά διαχειριζόμενη περιοχή και από ένα από τα πιο υγιή αποθέματα μπακαλιάρου στον κόσμο.
Είναι αλήθεια ότι πρόκειται για το πλουσιότερο απόθεμα μπακαλιάρου, το οποίο ωστόσο βρίσκεται μαζί με το υπόλοιπο οικοσύστημα στο έλεος των καταστροφικών αλιευτικών πρακτικών. Η ανάγκη για δημιουργία θαλάσσιου καταφυγίου στην Αρκτική είναι περισσότερο επιτακτική όσο ποτέ. Η Νορβηγία πρέπει να προχωρήσει άμεσα στην παύση της αλιείας στην περιοχή και να υποστηρίξει ενεργά την προστασία της. Οι εταιρίες διανομής αλλά και τα σουπερμάρκετ φέρουν επίσης μεγάλη ευθύνη, τόσο απέναντι στους καταναλωτές τους όσο και πολίτες παγκοσμίως, να πιέσουν προς αυτή την κατεύθυνση για να αποτρέψουν την καταστροφή ενός από τα τελευταία πλούσια και υγιή οικοσυστήματα στον πλανήτη.
Οποιαδήποτε στάση που δεν οδηγεί στην προστασία της Αρκτικής θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο ίδιο μεγάλο λάθος που έχουμε δει και παλαιότερα στις υπόλοιπες θάλασσες του πλανήτη, ανάμεσά τους και τη Μεσόγειο, την υπεραλίευση. Το ερώτημα που παραμένει είναι απλό: Θα ληφθούν υπόψη οι προηγούμενες εμπειρίες ή οι εταιρίες θα σταματήσουν μόνο όταν αδειάσουν οι θάλασσες; Η δυνατότητα και η υποχρέωση επιλογής υπάρχει ακόμη, διαφορετικά το μετά προδιαγράφεται μελανό για τη ζωή σε ολόκληρο τον πλανήτη.
πηγή: http://www.greenpeace.org/
πηγή: http://www.greenpeace.org/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου