Μια βόλτα στο πάρκο μπορεί να αλλάξει το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλός μας με τρόπο ο οποίος βελτιώνει την ψυχική υγεία, σύμφωνα με νέα μελέτη.
Είναι επαρκώς τεκμηριωμένο ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων περνούν πολύ λίγο χρόνο στη φύση και διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης και άλλων προβλημάτων ψυχικής υγείας, σε σύγκριση με όσους ζουν εκτός πόλεων.
Αυτά τα δύο ως φαίνεται συσχετίζονται, σύμφωνα με αρκετές πρόσφατες μελέτες, αλλά έως τώρα παρέμενε άγνωστο με ποιον ακριβώς μηχανισμό μπορεί το πράσινο να επηρεάσει την ψυχική υγεία, γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Το θέμα διερεύνησε ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ με επικεφαλής τον μεταπτυχιακό φοιτητή Γκρέγκορι Μπράτμαν.
Σε προγενέστερη μελέτη τους, ο κ. Μπράτμαν και οι συνεργάτες του είχαν αναφέρει πως όταν ομάδα εθελοντών έκανε έναν σύντομο περίπατο στο καταπράσινο τμήμα του campus του Στάνφορντ, τα μέλη της ένιωθαν πολύ πιο τονωμένα και ευτυχισμένα από ό,τι όταν έκαναν την ίδια βόλτα δίπλα στον μποτιλιαρισμένο δρόμο.
Στην παρούσα μελέτη τους που δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS), οι ερευνητές εξέτασαν προσεκτικά τις επιδράσεις που θα μπορούσε να έχει αυτός ο περίπατος στη συνήθεια να «αναμασάμε» νοερώς ό,τι στραβό κι ανάποδο συμβαίνει στη ζωή μας, με συνέπεια να αισθανόμαστε ολοένα χειρότερα για τον εαυτό μας.
Αυτού του είδους ο νοσηρός μηρυκασμός, όπως αποκαλείται από τους ειδικούς, σχετίζεται ισχυρά με αυξημένη δραστηριότητα σε ένα τμήμα του εγκεφάλου που λέγεται υπογονάτια περιοχή προμετωπιαίου φλοιού (subgenual prefrontal cortex). Επιπλέον, θεωρείται μια «δηλητηριώδης» εσωτερική διαδικασία που συχνά αποτελεί πρόδρομη κατάσταση της κατάθλιψης.
Οι επιστήμονες του Στάνφορντ σκέφτηκαν πως αν εξέταζαν το συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου πριν και έπειτα από έναν περίπατο, θα εξακρίβωναν αν και κατά πόσον επηρεάζει τον εγκέφαλό μας η επαφή μας με τη φύση.
Ετσι, ζήτησαν από 38 υγιείς αστούς να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια, για να καταγράψουν την ψυχική τους διάθεση και τα επίπεδα του νοσηρού μηρυκασμού που κανονικά επιδείκνυαν. Στη συνέχεια τους υπέβαλαν σε τομογραφίες εγκεφάλου για να ελέγξουν την παροχή αίματος – και επομένως τη δραστηριότητα – στην υπογονάτια περιοχή.
Τέλος, τους χώρισαν σε δύο ομάδες, ζητώντας από τους μισούς να περπατούν για 90 λεπτά στο πάρκο του Στάνφορντ και από τους άλλους μισούς να κάνουν μια ίσης διάρκειας βόλτα δίπλα σε μια πολύβουη λεωφόρο. Στη διάρκεια των περιπάτων έπρεπε να είναι μόνοι και να μην ακούν μουσική.
Μόλις πέρασαν τα 90 λεπτά, οι εθελοντές επέστρεψαν στο εργαστήριο για να επαναλάβουν τη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων και τις τομογραφίες εγκεφάλου.
Αποτέλεσμα: όσοι είχαν περπατήσει δίπλα στα αυτοκίνητα, διατήρησαν την ίδια παροχή αίματος στην υπογονάτια περιοχή, το ίδιο επίπεδο νοσηρού μηρυκασμού και την ίδια πάνω - κάτω ψυχική διάθεση. Οσοι όμως είχαν περπατήσει στο ήσυχο καταπράσινο πάρκο, είχαν μικρή αλλά ουσιαστική βελτίωση της ψυχικής διάθεσης, σημαντική μείωση στην αιμάτωση της υπογονάτιας περιοχής και χαμηλότερο νοσηρό μηρυκασμό.
Τα ευρήματα αυτά «υποδηλώνουν ισχυρά ότι μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποτελεί έναν τρόπο για να βελτιώνουν άμεσα και εύκολα οι κάτοικοι των αστικών κέντρων την ψυχική τους διάθεση και ίσως να καταπολεμήσουν το άγχος και την κατάθλιψη» δήλωσε ο κ. Μπράτμαν.
Οσον αφορά το πόσο πρέπει να διαρκεί η βόλτα αυτή, η ακριβής διάρκεια δεν είναι γνωστή, αλλά έως ότου αποσαφηνιστεί, ο κ. Μπράτμαν συνιστά να διαρκεί όσο μπορείτε.
Είναι επαρκώς τεκμηριωμένο ότι οι κάτοικοι των αστικών κέντρων περνούν πολύ λίγο χρόνο στη φύση και διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο αγχωδών διαταραχών, κατάθλιψης και άλλων προβλημάτων ψυχικής υγείας, σε σύγκριση με όσους ζουν εκτός πόλεων.
Αυτά τα δύο ως φαίνεται συσχετίζονται, σύμφωνα με αρκετές πρόσφατες μελέτες, αλλά έως τώρα παρέμενε άγνωστο με ποιον ακριβώς μηχανισμό μπορεί το πράσινο να επηρεάσει την ψυχική υγεία, γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».
Το θέμα διερεύνησε ομάδα επιστημόνων από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ με επικεφαλής τον μεταπτυχιακό φοιτητή Γκρέγκορι Μπράτμαν.
Σε προγενέστερη μελέτη τους, ο κ. Μπράτμαν και οι συνεργάτες του είχαν αναφέρει πως όταν ομάδα εθελοντών έκανε έναν σύντομο περίπατο στο καταπράσινο τμήμα του campus του Στάνφορντ, τα μέλη της ένιωθαν πολύ πιο τονωμένα και ευτυχισμένα από ό,τι όταν έκαναν την ίδια βόλτα δίπλα στον μποτιλιαρισμένο δρόμο.
Στην παρούσα μελέτη τους που δημοσιεύεται στην αμερικανική επιθεώρηση «Proceedings of the National Academy of Sciences» (PNAS), οι ερευνητές εξέτασαν προσεκτικά τις επιδράσεις που θα μπορούσε να έχει αυτός ο περίπατος στη συνήθεια να «αναμασάμε» νοερώς ό,τι στραβό κι ανάποδο συμβαίνει στη ζωή μας, με συνέπεια να αισθανόμαστε ολοένα χειρότερα για τον εαυτό μας.
Αυτού του είδους ο νοσηρός μηρυκασμός, όπως αποκαλείται από τους ειδικούς, σχετίζεται ισχυρά με αυξημένη δραστηριότητα σε ένα τμήμα του εγκεφάλου που λέγεται υπογονάτια περιοχή προμετωπιαίου φλοιού (subgenual prefrontal cortex). Επιπλέον, θεωρείται μια «δηλητηριώδης» εσωτερική διαδικασία που συχνά αποτελεί πρόδρομη κατάσταση της κατάθλιψης.
Οι επιστήμονες του Στάνφορντ σκέφτηκαν πως αν εξέταζαν το συγκεκριμένο τμήμα του εγκεφάλου πριν και έπειτα από έναν περίπατο, θα εξακρίβωναν αν και κατά πόσον επηρεάζει τον εγκέφαλό μας η επαφή μας με τη φύση.
Ετσι, ζήτησαν από 38 υγιείς αστούς να συμπληρώσουν ειδικά ερωτηματολόγια, για να καταγράψουν την ψυχική τους διάθεση και τα επίπεδα του νοσηρού μηρυκασμού που κανονικά επιδείκνυαν. Στη συνέχεια τους υπέβαλαν σε τομογραφίες εγκεφάλου για να ελέγξουν την παροχή αίματος – και επομένως τη δραστηριότητα – στην υπογονάτια περιοχή.
Τέλος, τους χώρισαν σε δύο ομάδες, ζητώντας από τους μισούς να περπατούν για 90 λεπτά στο πάρκο του Στάνφορντ και από τους άλλους μισούς να κάνουν μια ίσης διάρκειας βόλτα δίπλα σε μια πολύβουη λεωφόρο. Στη διάρκεια των περιπάτων έπρεπε να είναι μόνοι και να μην ακούν μουσική.
Μόλις πέρασαν τα 90 λεπτά, οι εθελοντές επέστρεψαν στο εργαστήριο για να επαναλάβουν τη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων και τις τομογραφίες εγκεφάλου.
Αποτέλεσμα: όσοι είχαν περπατήσει δίπλα στα αυτοκίνητα, διατήρησαν την ίδια παροχή αίματος στην υπογονάτια περιοχή, το ίδιο επίπεδο νοσηρού μηρυκασμού και την ίδια πάνω - κάτω ψυχική διάθεση. Οσοι όμως είχαν περπατήσει στο ήσυχο καταπράσινο πάρκο, είχαν μικρή αλλά ουσιαστική βελτίωση της ψυχικής διάθεσης, σημαντική μείωση στην αιμάτωση της υπογονάτιας περιοχής και χαμηλότερο νοσηρό μηρυκασμό.
Τα ευρήματα αυτά «υποδηλώνουν ισχυρά ότι μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποτελεί έναν τρόπο για να βελτιώνουν άμεσα και εύκολα οι κάτοικοι των αστικών κέντρων την ψυχική τους διάθεση και ίσως να καταπολεμήσουν το άγχος και την κατάθλιψη» δήλωσε ο κ. Μπράτμαν.
Οσον αφορά το πόσο πρέπει να διαρκεί η βόλτα αυτή, η ακριβής διάρκεια δεν είναι γνωστή, αλλά έως ότου αποσαφηνιστεί, ο κ. Μπράτμαν συνιστά να διαρκεί όσο μπορείτε.
πηγή: http://epiruspost.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου