1933, η χρονιά που η οικογένεια Παπαστράτου χαρίζει ένα πάρκο στους Αγρινιώτες. Ένα χρόνο μετά ο κόσμος της πόλης επισκέπτεται το πάρκο για λίγο μόνο, η κεντρική πλατεία παραμένει το hot-spot. Όπως θα διαβάσετε στο κείμενο από την εφημερίδα «Φως Αγρινίου» που ακολουθεί τα πράγματα αλλάζουν ένα χρόνο μετά, γιατί πλέον στο πάρκο έχει κατασκευαστεί πάλι από την οικογένεια Παπαστράτου ένα περίπτερο πολλαπλών χρήσεων όπου λειτουργεί ως εστιατόριο, αναψυκτήριο και χορευτικό κέντρο. Πλέον το πάρκο έγινε το Ζάππειό μας, όπως είναι και ο τίτλος του δημοσιεύματος, που διαβάζοντάς το θα καταλάβετε πολλά περισσότερα. Στις μέρες μας η ανάπλαση του πάρκου είναι από τα πλέον πολυσυζητημένα θέματα, όμως αυτό που δεν έχει συζητηθεί καθόλου είναι η χρήση του -παρατημένου στην όψη- περιπτέρου.
Προτάσεις μπορεί να υπάρξουν πολλές όμως το θέμα δεν έχει ακόμη συζητηθεί. Αν η ματαιοδοξία της επίδειξης υπήρχε τη δεκαετία του 1930, σήμερα είναι βέβαιο πως είναι πολύ μεγαλύτερη, αφού οι περισσότεροι στριμώχνονται στους τσιμεντένιους πεζόδρομους της πόλης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμβαδίζουμε πάντα με το τι αρέσει στον περισσότερο κόσμο, αντίθετα κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη να διαμορφωθούν στο πάρκο του 2014 τέτοιες συνθήκες, ωστόσο ικανοποιούν τα γούστα όλο και περισσότερων.
Το Ζάππειό μας Εφ. «Φως Αγρινίου» 15-7-1934 (το κείμενο είναι δημοσιευμένο στο βιβλίο του Ευθ. Ανδρικόπουλου «Η Αρχιτεκτονική και η πολεοδομία του Μεσοπολέμου στην πόλη του Αγρινίου»)
«Πάνε πια τα ψέματα. Όχι λόγια. Πραγματικότητα! Το Αγρίνι έχει το εξοχικό χορευτικό του κέντρο. Άργησε βέβαια, λίγο, αλλά έγινε. Τόσον καιρό κλεισμένοι σε μια πλατεία, κοντεύαμε να σκάσουμε. Μια πλατεία, που δεν παίρνει από πουθενά αέρα. Σ” όλα τα μέρη, μπορεί να δροσίζει, να φυσά. Στην πλατεία όμως όχι. Κι όμως, σ΄αυτό το μέρος μαζευόμαστε όλοι, μικροί – μεγάλοι, γέροι – γριές, κορίτσια, γυναίκες, παιδιά, λες και έχει όλα τα προσόντα αυτό το μέρος, για να ικανοποιεί τα γούστα όλων αυτών των ανθρώπων. Κανένα δεν ευχαριστεί. Μα, για πέστε μου, τι θέλετε να κάμη ο κοσμάκης; Απλούστατα να τραβά λίγο πιο έξω. Να πάει σ΄ ένα μέρος ανοιχτό, που να έχει λίγο αέρα. Το μέρος αυτό το αποκτήσαμε χάρις τον Παπαστράτο. Αλήθεια, αυτός ο άνθρωπος έκανε ό,τι μπόρεσε για να μας γλιτώσει απ” την σκασίλα που τραβούσαμε. Έτσι, ο κόσμος, από τώρα κάνει ακόμη τη βόλτα του εκεί και παίρνει λίγο αέρα. Μα ακόμα το λογαριάζουμε σαν ένα τόπο για τον απογευματινό μας περίπατο. Μόνο, για να μείνουμε εκεί λίγο. Ό,τι βέβαια θα κάνει ένας όταν πάει στον Εθνικό Κήπο. Μόνον για τους πολύ ρομαντικούς θα ήταν ευχάριστο κέντρο… διασκεδάσεως και μάλιστα με γεμάτο φεγγάρι. Το μελλίσι, δηλαδή, η πλατεία, δεν έχει χάσει καθόλου την αγάπη του κόσμου. Από εκεί πρέπει να περάσει κάθε γυναίκα, εκεί θα δείξει κάθε καινούργιο και ό,τι τέλος πάντως έχει να δείξει. Εκεί θα καθήσει καθένας, είτε έμπορας είναι, είτε γιατρός ή ό,τι άλλο θέλετε. Φέτος όμως, ο Παπαστράτος σκέφτηκε πολύ λογικά. Μια που έκανε το καλό, γιατί να μην τ” αποτελειώσει; Έκανε λοιπόν αυτό το περίπτερο, που καθώς φαίνεται είναι πολύ ωραίο, αρκετά μοντέρνο στυλ που, βέβαια θα το ζηλεύει κάθε επαρχία χωρίς αμφιβολία. Ίσως μάλιστα και αυτή η Αθήνα δεν θα το βλέπε μ” άσχημο μάτι. Λυτό το περίπτερο θα κάμει το θαύμα του. Θα συντελέσει να φύγει το μελίσσι από το μέρος που είναι και να πάει εκεί. Μ΄ άλλα λόγια, το μέρος αυτό έχει όλα τα προσόντα να γίνει το «Ζάππειο» του Αγρινίου. Τι άλλο θέλαμε: Τι καλύτερο μπορούσε να γίνει; Προχθές έγιναν τα εγκαίνια. Ο κόσμος βέβαια, πήγε πατείς με πατώσε. Αλλά για πέστε μου Ποιος θα λέιψει από εκεί τις άλλες μέρε; Ποιος δεν θα τρέχει εκεί πάνω ν” ακούσει κάθε βράδυ τον γλυκό ήχο της τζάζ; Ποιος και ποια περισσότερο, δεν θα καρτερεί να έρθει το βραδάκι, για να βρεθεί στο μέρος αυτό, που θα μπορεί ευχάριστα να χορέψει ταγκό ή μια ρούμπα, ή ότι άλλο θέλει, επάνω σε μια πραγματική πίστα: Ποιος φίλοι μου θ΄ αφήσει αυτόν τον χώρο για να επιδείξει την ματαιοδοξία του στην πλατεία που ασφυκτιά από καινούργια ζωή για όλους, χάρη στο ενδιαφέρον των συμπολιτών μας αδελφών Παπαστράτου.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου